„PIĘKNY DRAŃ” w reżyserii Johna Butlera to szkolny dramat, który wpisuje się tradycję takich filmów jak Stowarzyszenie Umarłych Poetów. Nie jest to jednak obraz bazujący na nostalgii. To całkiem współczesna historia o akceptowaniu własnej tożsamości – taka, której dorośli również uczą się czegoś od młodszych. Najważniejsza lekcja? Nie zawsze trzeba być po jednej ze stron – czasami być sobą oznacza być wszystkim po trochu.

…Prześladowany w szkole outsider i najlepszy zawodnik rugby są zmuszeni zamieszkać razem w pokoju w internacie. Kiedy wydaje się, że nie dojdą do porozumienia, nauczyciel angielskiego daje im zadanie, które zmusza ich do współpracy...

REŻYSER O FILMIE

Piękny Drań to film, w którym zastanawiam się jaka korzyść kryje się w podziale na sztywne, binarne definicje – takie jak męskość/kobiecość, homo/hetero, siła/słabość, młodość/starość, nauczyciel/uczeń.

Mój film to komediodramat o dwóch chłopcach, którzy zastanawiają się nad wartością tych definicji na przestrzeni jednego roku w szkole z internatem, pod wpływem dwóch, zupełnie różnych nauczycieli. Chociaż osadzona we współczesnej Irlandii, historia ma silne elementy autobiograficzne – była zainspirowana moją własną szkołą i wyjątkowym nauczycielem angielskiego. Jeśli lekcja, jaką wbijają nam do głów w procesie edukacji jest taka, żeby być szczerym z samym sobą, to trzeba się zastanowić dlaczego w ogóle musimy być tacy lub inni. Dlaczego w ogóle musimy podejmować taką decyzję – czy nie możemy być wszystkim po trochu?
Mimo że historia wydaje się być bardzo irlandzka, ten przekaz jest uniwersalny i ma docierać do wszystkich przez śmiech i ból samopoznania. Jak Ned mówi w filmie, „każdy, kto kiedykolwiek był młody – a więc po prostu każdy – wie jak smakuje upokorzenie”. Dobrze, gdybyśmy nigdy nie zapomnieli tego uczucia...

ZWIASTUN